Leven met Liv

Livia houdt me zonder woorden een spiegel voor. Waar ‘worden als een kind’ voor mij soms zo lastig is, zal dit haar probleem niet worden. Twijfel, een sprankje ongeloof, hoe snel komt het niet in me op? Liv heeft hier geen last van en zal dit ook niet krijgen. Jezus, die Zelf Kind werd voor mij, zal door haar zonder aarzeling ontvangen worden. Ze zal zich niet afvragen of ze goed genoeg is, of Jezus ontvangen wel zo makkelijk kan. Met pure vreugde zal ze Hem, zonder vragen, met onbevangenheid omarmen. Is dat niet precies hoe Hij ontvangen wil worden? Is dat niet precies hoe Hij ontmoet wil worden?Ik leer van Liv, maar op mijn beurt mag ik ook haar iets leren. Toen ze nog niet kon praten, leerde ik haar het gebaar voor Jezus. Uiterst serieus deed ze het na: een tikje met de middelvinger van de ene hand, in de palm van de andere hand. Wat later gaf ik haar een woordkaartje met Zijn Naam, zodat ze die overal zou herkennen. En inmiddels kan ze Zijn Naam uitspreken en bidt ze tot Hem. Het is aan ons om haar meer en meer over Hem te leren. Het is aan haar om ons te leren om Hem onbevangen te ontvangen.

Omdat Livia leert door te observeren en te kopiëren, was het onze wens dat ze als kleuter zou kunnen starten op een reguliere basisschool. We wilden haar de kans geven om met buurtgenootjes en kinderen uit de kerk naar school te gaan. We hoopten dat ze van hen zou leren en volwaardig mee zou kunnen draaien in de kleuterklas. Ruim op tijd schreven we haar in op de basisschool, waarna we meerdere keren met een team van betrokkenen om de tafel zaten om Livia’s start zo vloeiend mogelijk te maken. Na een wat taai eerste jaar, dat we daarom als groep nul rekenden, liep alles vanaf groep 1 heel soepel. Haar juf was enthousiast en deed er vanaf dag één alles aan om Livia helemaal te laten participeren in de groep. Zelfredzaamheid staat, ook nu in groep 2, hoog in het vaandel. Livia is absoluut geen ‘groepshuisdier’ waar voor gezorgd moet worden. Wat ze zelf kan, doet ze zelf en wat ze nog niet kan, mag ze op haar eigen tempo leren. Ze kijkt en observeert wat af en kopieert vaardigheden, ritmes, woorden, liedjes en gewoonten. Andersom geloof ik ook dat zij op haar beurt de kinderen dingen leert. Ze is vrolijk en puur en groet ieder kind even blij en hartelijk. Vanmorgen nog, op het kleuterplein: ‘Hoi Thomas!’ Haar hele gezichtje lachte. Het jongetje was verlegen en zei niets terug, waarop zijn vader hem aanmoedigde Livia terug te groeten. ‘En dan niets zeggen, hè,’ zei hij grinnikend tegen mij, ‘dat moet hij echt nog leren.’
‍
In al haar eenvoud en oprechtheid, is Livia soms een echte lerares. Tussen de muren van haar huidige school zal ze genoeg kunnen uitdelen en wellicht ook zelf blijven leren, maar toch speelt inmiddels de vraag of ze groep 3 niet beter op het speciaal onderwijs kan gaan volgen.

Als straks de hele klas gaat leren lezen en rekenen, zal zij dit op haar eigen tempo doen en een volledig eigen leerlijn volgen. Daarnaast zijn gelijkwaardige vriendinnetjes belangrijk en hebben we liever dat ze praktische vaardigheden leert, dan dat ze meeluistert naar verhalen over de Gouden Eeuw of de werking van een vulkaan. ‘Het is voor de kinderen zo mooi en verrijkend om met een kind met Downsyndroom in te klas op te trekken,’ zegt iemand, als ik onze zoektocht deel. Dat kan ik ten volle beamen, maar is Livia daarvoor op school? Is ze een interessante casus waar ‘gewone’ kinderen van kunnen leren? Er moet een goede balans zijn. Kinderen mogen van haar leren, maar Livia moet zelf ook ten volle kunnen groeien en bloeien.

We zoeken en onderzoeken rustig verder en gelukkig weten we dat we een Vader hebben die voor ons zorgt. Hij weet al lang wat het beste plekje voor onze meid zal zijn. En natuurlijk is school belangrijk en willen we graag het allerbeste voor haar doen. Maar nog veel belangrijker is dat we in Jezus’ voetspoor wandelen. En gelukkig hoef je daar helemaal niet intellectueel voor te zien. Misschien juist wel niet!

Mirjam & Liv Kooijman
mirjamkooijman.nl | @mama.mirjam