de Bijbel als basis
Scholen van LEV-WN geven onderwijs met de Bijbel als basis. Wat betekent dat voor de alledaagse praktijk? Wat leren de kinderen op school? Hoe gaan we met elkaar om en hoe kunnen we elkaar helpen? De Werkgroep Identiteit op School (WIOS) houdt zich met deze vragen bezig. We spreken een aantal WIOS-leden op drie verschillende locaties.
ouder
ouder
ouder
ouder
directeur
directeur
‘Het is niet vanzelfsprekend dat we deze christelijke scholen over 7 jaar nog hebben’
Marten Tel is als ouder onderdeel van de WIOS. Hij vertelt: ‘Sinds mijn oudste dochter naar school gaat, heb ik met De Parel te maken. Zij zit nu in groep 5, 2 jaar geleden ben ik gevraagd voor de WIOS. Mijn grootste motivatie om me hierbij aan te sluiten, is dat ik identiteit echt belangrijk vind in deze tijd. In de maatschappij waarin we leven vind ik juist dat post-christelijke onderwijs heel waardevol. De Bijbel als basis. Het is niet vanzelfsprekend dat we deze christelijke scholen over 7 jaar nog hebben. Ik vind het heel belangrijk om aan die identiteit te blijven werken. Er wordt over veel zaken verschillend gedacht. Het motiveert mij enorm om dat christelijke geluid – in al zijn diversiteit – als school, en aan onze eigen kinderen, te laten horen.
Om de twee maanden komt de WIOS bij elkaar. Soms online, soms op school. Marten: ‘We openen dan de Bijbel en zingen soms een lied samen.’ De ouderavond is een belangrijk agendapunt dat aan bod komt. ‘De ouderavond over identiteit wordt jaarlijks in mei georganiseerd en erg goed bezocht door ouders. Het thema van LEV is dit jaar ‘Ik verwonder’. Dat is dan ook ons uitgangspunt. Afgelopen jaar is de WIOS bezig geweest met community-vorming. Hoe blijf je community als je verschillend denkt over diversiteit? Hoe blijf je verbonden? Marten: ‘We hebben identiteitsadviseur en theoloog Pim Kalkman van Verus uitgenodigd om met ons na te denken over wat ons bezighoudt. We hebben verschillende werkvormen gedaan. De laatste keer deden we een 'wijkwandeling'. Vragen die aan bod kwamen waren onder andere: Wat doe je als je kind ruzie heeft met een ander kind? Wat als je merkt dat er verschillen zijn tussen de ene ouder en een andere ouder, bijvoorbeeld over of je Halloween wel of niet viert? Hoe blijf je dan met elkaar in contact? Dat zijn hele fijne bijeenkomsten.’
‘Burgerschap is ook een belangrijk thema. Onze directeur Ans de Graaf moedigt ons aan om daar actief in mee te denken. Ook daarin willen we expliciet christelijk zijn. We hebben een buddysysteem bedacht voor nieuwe ouders: ouders die al langer betrokken zijn bij De Parel maken nieuwe ouders wegwijs in school.
‘De meeste mensen bij De Parel zijn kerkelijk. Mensen die niet kerkelijk zijn onderschrijven de identiteit van de school. Alle ouders voeren eerst een kennismakingsgesprek met directeur Ans. De Parel is echt een christelijke school. Niet in naam of 'een beetje', maar een school met de Bijbel als basis. Door de jaren heen is de school interkerkelijk geworden.
‘Wat mij bij zal blijven is de pelgrimage tijdens de ouderavond. Dit was een korte overdenking van Pim Kalkman met aansluitend de wijkwandeling, inclusief een stop bij een pleisterplaats waar we wat konden drinken. Wat ik ook erg leuk vond was de kerstwandeling door de wijk. Dat evenement werd niet door de WIOS georganiseerd, maar onderschrijft wel de christelijke identiteit. Kinderen gingen met hun ouders de wijk door. Er was gezellig vuur, kinderen genoten van marshmallows en je hoorde christelijke muziek. Op die manier probeerden we als school het licht in de wijk zijn. Het begint bij onze gezinnen, daarna straalt het uit op de wijk, het dorp, de kerk en verder. Het zijn cirkels die in elkaar overlopen. Die maatschappij waarin we leven beïnvloedt onze gezinnen. Er komen zoveel dingen op ons af. Soms wordt aan WIOS-leden gevraagd om tijdens een studiedag een opening te verzorgen. Ook dat vind ik fijn en waardevol om te doen. We gaan dan samen in gebed, zingen of doen een Bijbelstudie met elkaar.’
Nu zijn we ons aan het oriënteren op een 'kerkenpad'. Vroeger was dat er al in Berkel en Rodenrijs. Kinderen uit het dorp gingen langs de kerken die er in ons dorp zijn. We zijn aan het kijken of we daar weer bij aansluiten. Maar daarmee komen er ook vragen naar boven. Laten we de kinderen ook een synagoge of moskee bezoeken? Of is dat meer iets voor als ze op de middelbare school zitten? Dit verkennen we samen. Het is in ieder geval goed om te onderzoeken. Ik vind het oprecht fijn om onderdeel van de WIOS te zijn.’
‘Op het schoolplein zie je zelden ouders met een telefoon in de hand’
‘Waarom ik bij de WIOS ben gegaan? Nou, luizenpluizen is niet echt mijn ding, haha! Zonder gekheid: het is een stukje professionele interesse. Hoe werkt het op een basisschool? Daar was ik nieuwsgierig naar.’ Jannie komt zelf uit het onderwijs. Eerst is ze lang docent Engels geweest en nu werkt ze al 13 jaar bij Hogeschool Rotterdam. Daarnaast denkt ze mee bij een Pabo-opleiding.
We zijn ‘import-Berkelaren’. Toen we hier kwamen wonen kenden we niemand. We hadden nog geen kerk, geen gemeenschap, alleen de school. De school stond centraal. Nu zit onze oudste in groep 8. We hebben altijd in de stad gewerkt en gewoond. Ik gaf les op openbare scholen in Den Haag en Amsterdam. Dat deed ik bewust. Juist om daar een lichtje te kunnen zijn. Toen we naar Berkel en Rodenrijs kwamen dacht ik: Kan ik ook een lichtje zijn in een omgeving waar mensen Jezus wel kennen? En hoe werkt dat dan? De keuze om onderdeel te worden van de WIOS deed ik niet alleen voor school, maar ook voor mezelf. Om te leren en te groeien.
Onderdeel worden van de WIOS was een goede keuze. Het is een bijzonder mooie vorm van ouderbetrokkenheid. Er komt steeds wat anders voorbij. We organiseren jaarlijks ouderavonden, de opkomst daar is heel hoog. Daarnaast doen we veel meer, ook in verschillende werkvormen. Iedereen zet zijn of haar eigen talenten in. Het maakt niet uit wat je kan. De gemene deler is: je bent ouder/verzorger en staat achter het christelijke geloof. Dat is genoeg. Ieder voegt vanuit een eigen talent iets toe. Je bent welkom zoals je bent.
We doen heel erg ons best om verbinding tot stand te brengen. Bijna tegen de maatschappelijke trend in. We vinden het belangrijk dat ouders elkaar kennen en echt iets van elkaar weten. Als je nieuw of ‘import’ bent, proberen we altijd verbinding te leggen. Met kinderen en met ouders. Laatst stapte een gezin over van een andere basisschool. De ouders kwamen naar ons als WIOS toe. Ik vroeg haar of ze een beetje konden landen. Haar antwoord was: 'Ik heb in korte tijd meer ouders gesproken dan de afgelopen 6 jaar op de andere school. Onze kinderen werden ook gelijk uitgenodigd om te spelen.' Dat vind ik typerend voor onze school. Als nieuwe mensen het op prijs stellen, dan komen we ook thuis langs voor een gesprek. Zo’n huisbezoek is laagdrempelig. Het is gezellig en warm en moet iets zijn wat beide partijen leuk vinden.
Wat ik ook mooi vind aan De Parel: op het schoolplein zie je zelden ouders met een telefoon in de hand. We zijn hier met z’n allen. We proberen te stimuleren dat mensen echt contact hebben. Stop je telefoon in je zak en praat gezellig met elkaar.
De uitnodiging voor de ouderavond is een persoonlijke uitnodiging. De laatste keer hadden we een papieren uitnodiging met een theezakje erbij: kom je thee met ons drinken? Ook betrekken we altijd kinderen bij de ouderavond. Vorige keer maakten kinderen kaarsen voor de ouders, met de vraag ‘Wat wens je elkaar toe?’ erbij. Zo zoeken we naar een community-gevoel. We willen elkaar helpen en elkaar echt zien.
Laatst ben ik met onze directeur Ans naar Gouda geweest voor een Studium Generale-bijeenkomst op De Driestar. Dit ging over stedelijke ontwikkelingen en christelijke uitdagingen. En over hoe je als basisschool vanuit stadsproblematiek voor je kinderen kunt zorgen. Heel interessant, prikkelend en inspirerend. Ans neemt ons ook helemaal mee in het verhaal. Ze spreekt graag met ons over thema’s als burgerschap. Ze nodigt ons uit om over onze eigen grenzen heen te kijken. Ze weet waar ze voor staat en staat altijd open voor gesprek.
Ik ben oprecht dankbaar voor het onderwijs dat geboden wordt. Het is uniek hoe De Parel in elkaar steekt. Dat je daar als ouder een rol in mag spelen, vind ik een zegen. Zo weet je wat er naast thuis ook op school gebeurt. Het streven is om op elke LEV-school een WIOS te hebben. Het lukt alleen niet altijd om ouders te vinden. Ik kan het in ieder geval iedereen aanraden. Het is waardevol om zo een steentje bij te kunnen dragen.’
‘De grootste uitdaging is dat we niet vervallen in het kwijtraken van onze identiteit’
Arthur is samen met zes andere ouders onderdeel van de WIOS op De Lichtwijzer. Hij heeft bewust gekozen voor een christelijke school waar de Bijbel centraal staat. ‘Onze drie kinderen zitten op deze school en ik ben sinds 2,5 jaar betrokken bij de WIOS. Ik vond het destijds bijzonder om te horen dat er zo’n werkgroep was. Ik twijfelde dan ook geen moment toen ik ervoor werd gevraagd. De gemêleerde groep is echt onderdeel van de school. Er zitten ook meerdere vaders in. Het zegt iets over de school, denk ik. Vaak zie je vooral dat moeders actief zijn binnen een school. Ik zie het als een teken van verbondenheid.
Wat we zoal doen? We zijn betrokken bij de ouderavond en komen daarnaast een paar avonden per jaar bij elkaar. De WIOS-avonden zijn echt uniek. De eerste keer na corona kan ik me nog goed herinneren. Hoe bijzonder is het dat je een avond met ouders doorbrengt die allemaal vanuit dezelfde overtuiging bewust kiezen voor een school? Je merkt gewoon dat je iets gemeenschappelijks deelt. Er vinden mooie gesprekken en ontmoetingen plaats.
Als er een nieuwe aanmelding is, gaan we als WIOS in gesprek met de ouders. We horen graag hoe ze het ervaren en wat ze belangrijk vinden. De identiteit van de school komt dan ook uitvoerig aan de orde, maar het gaat vooral om contact maken met elkaar. De school is meer dan een school, we vormen een gemeenschap met elkaar. En wij hebben een rol in die gemeenschap. Je krijgt daardoor gevoel bij de school, bij de kinderen en bij elkaar. We merken dat ouders die persoonlijke interesse erg waarderen.
Het christelijke geloof zit in het DNA van de school. De dag begint vaak met het lezen van de Bijbel. Ook in vieringen staat het geloof centraal. Als school manoeuvreer je in een seculiere maatschappij. We zitten hier op een van de meest atheïstische plekken van Nederland. Je vindt hier Montessori-, Jenaplan- en openbare scholen. Er zijn ook meerdere christelijke scholen, maar De Lichtwijzer is in de wijde regio de enige school met een zeer uitgesproken christelijke identiteit. De school heeft echt een regiofunctie. Die identiteit is heel belangrijk.
Natuurlijk zijn er een aantal theologische zaken waar ouders verschillend in staan. Dan is de WIOS ook een soort klankbordgroep voor het team. Soms is dat heel praktisch: hoe objectief is het jeugdjournaal? En wat is een goede leeftijd om geweld en discussies aan kinderen te laten zien? Is dat vanaf groep 4 of is het toch handiger als ze wat verder ontwikkeld zijn? Ook hebben we weleens besloten om naar aanleiding van reacties op een Koningslied van Kinderen voor Kinderen voor een ander lied te kiezen, omdat er best ordinaire taal werd gebruikt.
Wat ik de grootste uitdaging vind? Dat we niet vervallen in het kwijtraken van onze identiteit. Dat is echt een uitdaging voor ons. Kijk, hoe zeg ik dat… Als jij als christelijke ouder hebt gekozen voor een christelijke school en je mag je kinderen daar brengen, dan is dat niet vanzelfsprekend, maar iets bijzonders wat hier in Nederland nog kan. Het is ook iets wat onder druk staat. We zitten in een spannende omgeving. Godsdienstig onderwijs staat onder druk. Als je kiest voor een school met de Bijbel als basis, dan doe je dat bewust. Ervan uitgaande dat je er wat mee hebt. Niet toevallig, omdat de school lekker dichtbij is. Dan is het goed dat je dat op een fijne met elkaar kan vormgeven.
Ik heb in Rotterdam gewerkt. Daar stapte ik altijd uit op station Rotterdam Blaak. Daar stond een bord met de tekst ‘Alles van waarde is kwetsbaar’. Als je niet een muurtje om die waarde (lees: identiteit) zet, dan wordt het overwoekert. Je moet iets doen om die kwetsbaarheid te behouden. We denken niet meer vanuit gemeenschappen, maar vanuit het individu. Als je die gemeenschap niet meeneemt, dan verlies je het. Vanuit de zachtheid, liefde en positiviteit realiseer je je dat alles van waarde kwetsbaar is.’
Of onderdeel zijn van de WIOS een aanrader is? Jazeker! Het een prachtige tijdsbesteding. Ik vind het een voorrecht om mee te denken over identiteitskwesties die zo dicht liggen bij wie je zelf bent. Een school met de Bijbel als basis is van onschatbare waarde.’
* Vanwege privacyredenen geeft Arthur de voorkeur aan anonimiteit in dit online magazine.
‘We willen niet bezig zijn met randzaken’
Mirjam Kisjes is een van de ouders die onderdeel uitmaakt van de WIOS op IKC De Triangel. Ze is al lange tijd betrokken bij de werkgroep die zich bezighoudt met de identiteit op de school waar de Bijbel als basis geldt. Mirjam: “Mijn oudste zit inmiddels op de middelbare school, vanaf groep 2 was ik al betrokken bij de WIOS en de werkgroep identiteitscommissie. Sinds een paar jaar is dat één werkgroep geworden.
Waarom ik bij de WIOS ben gegaan is omdat ik het mooi vind om met andere ouders in gesprek te gaan over essentiële dingen. Vroeger waren er twee keer per jaar avonden voor nieuwe ouders om kennis te maken en uitleg te krijgen over hoe wij omgaan met onze identiteit. Dat vond ik altijd heel leuk en waardevol. Tijdens zo’n avond had je de mooiste gesprekken. Die avonden zijn er niet meer, maar nu voeren we die gesprekken op andere momenten. Tijdens de laatste vergadering hebben we verkend of we die avonden weer tot leven kunnen brengen. Als je nieuw bent op school, dan ken je niemand. Contact is toch dé manier om nieuwe ouders te leren kennen. Nu is er in ieder geval een keer per jaar een gewone ouderavond over identiteit. Hierbij nodigen we een spreker uit en samen zoeken we naar wat passend is bij het thema of bij wat speelt op school.
Wat we veel horen is dat mensen specifiek een keus maken voor deze school. Niet omdat het dichtbij is, maar vanwege de identiteit. Als mensen de website bezoeken of naar school komen, is dat altijd wat het eerste ter sprake komt. Wij vinden dat belangrijk, ouders die komen kennismaken vinden dat net zo waardevol.
Vanuit de WIOS denken we mee in het jaarthema, vullen we liederen aan en ondersteunen we docenten. We kunnen ook meedenken over specifieke onderwerpen die in de maatschappij spelen. Een voorbeeld: als een gelovig moslimgezin zich meldt, hoe gaan we daar dan mee om? Is dat passend, wat vinden wij daarvan? We denken ook na over zaken die nog niet voorgevallen zijn, maar zouden kunnen gebeuren. De vraag ‘Wat zouden we doen als…’ komt regelmatig voorbij.
In de WIOS bespreken we samen met docenten waar zij of wij tegenaan lopen. Wij werken op school bijvoorbeeld met de methode Levend water dat over Bijbelverhalen gaat. Moeten we doorgaan met het huiswerk dat daarbij hoort? Vanaf groep 5 moeten kinderen elke week een tekstje leren. Als ze wat ouder zijn krijgen ze vragen over de Bijbelverhalen die ze die week hebben gehoord. Wat ze thuis moeten doen, bouwt door de jaren heen op. Die bijbelkennis is erg waardevol en nemen de leerlingen hun leven lang mee. Maar het kan wel tijdrovend zijn.
Als WIOS proberen we laagdrempelig benaderbaar te zijn. Er zijn soms mensen uit kerkelijke gemeentes die het lastig vinden om bij een andere groep mensen aansluiting te vinden. Als WIOS proberen we die brug te slaan. We proberen mensen beter te begeleiden met mentorschap. Een tijdje geleden hadden we best veel aanmeldingen vanuit de Koreaanse gemeenschap, er zit hier een Koreaanse kerk in de buurt. Dan vragen we ons af hoe we mensen met een taalbarrière beter kunnen betrekken. Vorig jaar speelde dat ook bij een Chinees gezin. We willen dat ze zich, ondanks de taalbarrière, welkom voelen op school. Dat ook zij ervaren dat er naar ze om wordt gekeken. Dat proberen we kinderen mee te geven en dat moeten we als ouder voorleven.
De identiteit is de basis van ons onderwijs. Dat hoor je duidelijk terug. Hoe kunnen we de identiteit blijven uitdragen in deze maatschappij? Dat je mag zijn zoals je bent, terwijl iedereen anders is. En dat we allemaal leren op ons eigen niveau. We willen niet bezig zijn met randzaken. Dit is waar we voor staan en waarom mensen specifiek voor onze school kiezen. Daar zijn we uniek in als LEV-scholen.
De WIOS is voor mij heel waardevol. Het is niet moeilijk of zwaar om in deze werkgroep te zitten. Het is juist heel fijn om samen te kunnen praten. Die vier WIOS-avonden per jaar zijn echt speciaal. Tussendoor hebben we online contact.
Onze kinderen zitten alle drie op voetbal. Ik vind het zo mooi als ik ze hoor zeggen ‘Dan kan ik niet, want dan gaan we met de kerk iets doen.’ Soms wordt er specifiek gevraagd waarom ze op De Triangel zitten, dan komt er een heel mooi verhaal. Op de school waar ze zitten leren ze over hun geloof te vertellen. Die mooie basis nemen ze hun hele leven mee.
‘School is een veilige plek’
Danielle Bakker is directeur bij IKC De Triangel in Capelle aan den IJssel. Ook hier zijn ouders en docenten onderdeel van de Werkgroep Identiteit op School (WIOS). Danielle: ‘Als directeur vind ik ‘t heel prettig dat ouders en collega’s meedenken over identiteit. Het is heel fijn als je van gedachten kunt wisselen over de identiteit op school of dingen waaraan je twijfelt. Het WIOS-orgaan is dan een fijne partner om mee te sparren.
De WIOS bedenkt ieder jaar het jaarthema. Dit jaar is dat ‘Wij leren voor het leven.’ We bedenken samen activiteiten en passende liederen en denken na over de invulling om het thema praktisch te maken. Twee jaar geleden hadden we ook zo’n mooi thema over Bijbelse feesten. Toen stonden we in de groepen stil bij elk feest in het kerkelijk jaar. Mooi om te zien hoe dat landt bij de leerlingen. Soms is het dat WIOS-ouders zelf dingen oppakken, soms doen leerkrachten het zelf en soms vragen we andere ouders ervoor.
Na de zomervakantie vroeg ik de WIOS-leden of de identiteit van De Triangel goed zichtbaar is. We bespreken dan waar we alert op moeten zijn en dat is heel waardevol. Op zo’n moment hoor je dan bijvoorbeeld dat ouders het fijn vinden dat er een basis wordt gelegd waar kinderen in latere leeftijd ook wat aan hebben. Dat het zo belangrijk is dat je als ouders en school dezelfde waarden en normen hebt. En dat de kerk dan ook zo goed in het geheel past. Jezus staat centraal, ook al zijn er verschillende kerkgenootschappen waar kinderen bij aangesloten zijn.
Wat ik krachtig vind is dat kinderen bijvoorbeeld uit zichzelf aangeven dat ze op zondag niet kunnen sporten: ‘Dat doe ik niet op zondag, want dan ga ik naar de kerk.’ Je voelt op school echt de aanwezigheid van God. Dat krijg ik ook terug van nieuwe gezinnen of mensen die hier op bezoek komen. De sfeer is hier zo fijn.
We reflecteren vaak op de manier waarop we school zijn met elkaar. Hoe kun je die diepgewortelde identiteit zichtbaar maken in de buurt? Hoe ben je zichtbaar in de maatschappij? Dat school en kerk op elkaar aansluiten wordt vaak als waardevol gezien. Ouders vinden de verbondenheid ook erg fijn, het is een veilige plek.
We hebben ook altijd een jaaropening op het schoolplein. Alle ouders en kinderen komen dan samen. Dan wordt het nieuwe jaarthema toegelicht. Na het aftelmoment gaan kinderen dan de school in en is er gelegenheid voor ouders om elkaar te ontmoeten met koffie en thee. Afgelopen keer was het helemaal bijzonder. Tijdens het gebed stond er een regenboog aan de hemel. Echt een teken van Gods trouw aan begin van het schooljaar.
Wat echt typerend is voor onze school is dat er bij binnenkomst een grote Bijbeltekst zichtbaar is. Vorig jaar stond er ‘Je bent kostbaar in mijn ogen en Ik houd zoveel van je.’ Het is toch prachtig dat je zodra je de school binnen komt lopen wordt geconfronteerd met die zekerheid? Voor ouders is het ook mooi om te zien als ze hun zoon/dochter naar school brengen. Een mooie tekst om de dag mee te starten. Elke dag weer.
Wat ik het mooist vind aan het bestaan van de WIOS? Dat is toch wel dat je vanuit mijn rol echt in gesprek bent met ouders en collega’s over hoe de identiteit van de school wordt ervaren. Dat we altijd zoeken naar een manier waarop we die identiteit nog kunnen versterken. Dat helpt echt. Soms is het zoeken; is wat wij doen ook voor ouders prettig? Dan is dat klankbord heel fijn. Dat waardeer ik echt heel erg.’
‘We zijn een school, geen kerk’
De Werkgroep Identiteit op School (WIOS) bestaat op alle LEV-scholen, maar door de jaren heen is er wel wat veranderd binnen de werkgroep. Susanne de Boer is directeur op De Lichtwijzer in Oegstgeest en erg enthousiast over de WIOS op haar school. ‘Op sommige scholen gaat het om betrokkenheid bij maandvieringen, het jaarthema of het checken van de liedlijst. Bij ons is het meer en meer een denktank geworden. Het is echt een klankbord voor mij als directeur. Van oudsher was de school gereformeerd, maar nu dat gewijzigd is naar scholen met de Bijbel als basis, is er meer ruimte voor meerdere ‘bloedgroepen’. Als je als school een ontwikkeling doormaakt, dan is het fijn om te klankborden met een groep ouders en de vraag te stellen ‘hoe kijken jullie hiernaar?’
Als er nieuwe leerlingen gaan starten, dan gaat de WIOS op huisbezoek om te kijken of we bij elkaar passen. We opereren nu veel meer vanuit ‘buddyschap’. De WIOS is door de tijd heen verandert van een identiteitscommissie naar een klankbordgroep. We gaan wel thuis langs, maar dat is meer vanuit de wens en overtuiging dat ouders zich gezien voelen. Dat je vooraf weet dat je bij De Lichtwijzer in een hechte gemeenschap terechtkomt. In een nieuwe geloofsgemeenschap. Heel divers ook. We vinden het fijn als ouders dat voelen. Lukt het om contact te leggen met andere ouders en kunnen kinderen spelen met andere kinderen? Wil je dat iemand je daarbij helpt? Dan helpen de buddy’s. We willen dat mensen zich welkom voelen.
De mensen van de WIOS zijn heel enthousiast, ze willen graag meedenken en de groep kent ook weinig verloop. Het zijn fijne overlegavonden en iedereen is erg betrokken. Er zijn thema’s waarover we stevige gesprekken voeren, maar dat gaat altijd gepaard met een fijne uitkomst. Samen en met een positieve benadering; dat zijn twee belangrijke ingrediënten.
De WIOS houdt zich bezig met de jaarlijkse ouderavond, maar fungeert daarnaast dus als klankbord voor de directie. Als ik na een gesprek twijfel over de aanmelding van een gezin, dan kan ik sparren met de WIOS. Zo van ‘dit is de situatie, ik twijfel of het past. Zouden de ouders zich welkom voelen bij ons?’ Even horen hoe zij ertegenaan kijken. Kijk, we leven in een sterk veranderende maatschappij. Sommige ouders worden bijvoorbeeld onrustig als de term ‘genderdiversiteit’ wordt genoemd. Maar we zijn een school, geen kerk. Ons gedachtegoed is hoe we kijken naar en omgaan met mensen die anders zijn. We leren kinderen zonder oordeel naar anderen te kijken. Daar ligt nu ook een grotere verantwoordelijkheid bij de ouders, dan vroeger toen er een samenwerking was tussen gezin, kerk en school. Dat is onze burgerschapsvorming. Dat kinderen stevig in hun schoenen staan, maar ook hun mening durven geven. Dat alles in een veilige omgeving.
Seksuele vorming is ook zo’n spannende. Regelmatig krijg ik de vraag ‘doen jullie aan de week van de lentekriebels?’ Mijn antwoord is dan: ja, tijdens die week gaan wij daar ook mee aan de slag. Maar wel met onze methode, die vanuit Bijbels perspectief geschreven is. Vanuit daar laten we ons licht daarop schijnen. Daarin wordt de schoonheid belicht, waarde voor jezelf en je lichaam en de ander. We leven in een bubbel, maar die is wel van glas. We bespreken gevoelige zaken in alle veiligheid en bespreken met elkaar hoe we naar dingen kijken. We luisteren naar het midden, in plaats van naar de polen. Dat maken we sterker. Je krijgt nooit iedereen tevreden, maar geven de belangrijke zaken wel de aandacht die het verdient.
En de ouderavonden zijn erg fijn. De WIOS opent dan en vertelt wie ze zijn en wat ze doen. Dat doen ze op een interactieve manier. Er is dan echt verbinding met elkaar. Mooi om te zien. Ze steken dan ook het team een hart onder de riem. Zo van ‘wat gaaf dat we zo’n school hebben, dat dit kan.’ Het is heerlijk om met ouders te kunnen sparren.
Mochten er locaties zijn waarbij de WIOS (te) krap bezet is, blijf dan ook in die kleine setting steeds benoemen hoe waardevol het is om die back-up te hebben. Ik ben niet van oproepjes in nieuwsbrieven. De persoonlijke benadering vind ik veel belangrijker. Het gaat uiteindelijk allemaal om verbinding. Je moet samen een middenweg vinden, net als in het leven zelf.’